Tuesday, April 28, 2015

475 Laatste maal: de MH17 Duitse Reportage.


Recensie over de Duitse documentaire over de MH17.

Algemene indruk:
Er wordt veel aandacht aan familieleden van de slachtoffers besteed.
Men geeft de indruk nieuw onderzoek te hebben gedaan.
Die indruk is onjuist.  Men heeft heel selectief geshopt in de vele tientallen verhalen.

De makers zeggen ( op 2 min) :
"Tot nu toe is niet duidelijk wie de verantwoording draagt.
Wij willen uitvinden wie de verantwoordelijkheid voor deze catastrofe draagt."
De lat ligt hoog.

Ik kan het beste enkele kritieke zaken noemen, en er verder geen tijd aan besteden.

1. Bellingcat( Ellito Higgins) = Syrian Observatorium ?
In Engeland heb je het 'Syrian Observatory for Human Rights".   Het is een man met een kleine winkel en een telefoon. Hij beweert veel bronnen in Syrië te hebben, en alles wat hij beweert wordt in Westerse Media gepubliceerd. Zonder verificatie. Zonder dat er nog een bron is die het zegt.
Het is duidelijk: de man werkt voor de CIA of welke agency dan ook, maar in elk geval:  de Media handelen totaal onverantwoord. Nooit is er hoor en wederhoor. Nooit een tweede bron voor het verhaal.

2. Bellingcat, een zogenaamde organisatie waarvan we nooit een ander persoon hebben gezien dan Eliot Higgins, alias Brown Moses vervult exact dezelfde rol:  hij wordt kritiekloos door westerse journalisten geciteerd, en er is nooit behoefte om een tweede bron te vinden die hetzelfde zegt.
Àlles wat hij beweert geldt als waarheid.
Hoe hij aan al die info komt, niemand die het hem vraagt.   ( Ja, ergens is een team , en dat zoekt in de social media)
Als Higgins zegt: hier zien we een konvooi en dat bevind zich in Rusland, dan gelooft iedereen het.

3. In Syrië vervulde Higgins dezelfde rol.  Hij leverde het 'bewijs' dat Assad verantwoordelijk was voor het gifgas.  Jammer genoeg moest dat bewijs enkele maanden later worden ingetrokken. Ook de NYT die hem had geciteerd, heeft toegegeven dat het onjuist was.
Willy van Damme schreef meerdere grondige artikelen over het gifgas in Ghouta.
Daarin komt Eliot Higgins ook voor.... als leugenaar.  Hier een relevant artikel. 
Hier een citaat daaruit:

Fataal voor de beweringen van de New York Times en Human Rights Watch, was echter de persconferentie die de VN-missie op 13 december in New York over de zaak gaf. Toen men Ake Sellström, het hoofd van die missie, vroeg naar de maximum reikwijdte van die daar gevonden gifgasraketten was zijn antwoord droogweg: “Een goede schatting zou 2 km zijn”. 

 Maar toen hij mede door Hersh werd ontmaskerd poogde Eliot Higgins tevergeefs nog vast te houden aan zijn visie op die raketten. (9) En in tegenstelling tot Hersh kreeg Higgins voor zijn verhaal wel toegang tot een prestigieus Amerikaanse tijdschrift.
Maar Eliot Higgins, die steeds beweerde dat die rebellen niets met gifgas te maken hadden, bleek ook hier te liegen. Zo publiceerde het Syrian Electronic Army een mailcorrespondentie tussen hem en Matthew VanDyke, een contractant van de Amerikaanse overheid die veel in Syrië zit. Hierbij waarschuwde VanDyke Higgins voor het gevaar dat die rebellen over sarin zouden beschikken.
4.  Er worden 'getuigen' in beeld gebracht die zeggen dat ze een klap hebben gehoord.
Maar ze willen niet herkenbaar in beeld  !   Een klap ! Ik heb nooit gehoord dat het geluid van een opstijgende Buk werd omschreven als 'een klap'.  Ik meen dat het een langdurig hard en scherp geluid is. Ik zou het na moeten kijken. Een klap is het in elk geval niet.

5.  De docu makers gaan op zoek naar getuigen voor de Buk lancering.  maar ze weigeren om het filmpje van de BBC uit te zenden dat op 18 juli 2014, in de plaats waar het vliegtuig neer kwam, is opgenomen,. Daar zie je drie vrouwen die geheel naturel en  erg overtuigend zeggen dat ze  een klein jachtvliegtuig zagen toen de MH17 neer kwam.  Waarom zijn die getuigen niet in beeld gekomen, als men toch op zoek zou zijn naar de waarheid ?  Het filmpje staat wel drie keer op mijn blog, maar ik doe nu niet de moeit eom het op te zoeken. Het is vrij bekend, en de hele kwestie heeft nauwelijks belang. Wat maakt het uit wie de MH17 neer schoot?  Er komt een oorlog, dat lijkt me belangrijker om over te schrijven.

6.  Uiteindelijk beweert men dat men geen bewijzen heeft, maar ondertussen zegt men dat volgens Higgins de Buk door Rusland is aangevoerd naar de Donbass.

Stel nu dat dit zo zou zijn. 
Wat is daarvan de conclusie?
Denkt iemand dat Putin van plan was om daarmee onschuldige mensen uit de lucht te schieten?
Of is deze Buk bedoeld om de militaire bommenwerpers die de bevolking van Donbass bombarderen, uit de lucht te schieten.  Het laatste natuurlijk.

Dus zelfs àls het hele verzinsel juist zou zijn dan nog heeft Putin niets anders gedaan dan wat je hoort te doen:   beschermen tegen bommenwerpers die burgers bombarderen. Soms gooit men zelfs brandbommen.  Dat beweerde Frankrijk ook te moeten doen in Libië: R2P, want Ghadaffi zou van plan zijn om zijn burgers te bombarderen.

( We moeten dan de leugenaar Higgins geloven met zijn miraculeuze foto's die niemand anders kan vinden op het net.... doet wel denken aan de video's van Osama die ook altijd als eerste door Rita Katz uit Israel werden ontdekt, en nooit door iemand anders.)






Monday, April 27, 2015

474. Europeanen (54%) vertrouwen MSM niet over Ukraïne.

Sputnik is een Russisch Media bedrijf met sympathie voor Putin.
Ze hebben een Brits opinie-bedrijf gevraagd om te onderzoeken of de Europeanen hun media geloven.  Het onderzoek is betrouwbaar. (*)

Men heeft in vier landen tekens aan 1000 mensen gevraagd of ze de berichtgeving in de Media..

a   Volledig vertrouwen
b   Redelijk vertrouwen 
c   Niet zo erg vertrouwen
d   In het geheel niet vertrouwen. 

c+  d  scoren over heel Europa 54%.

Is dit een maat voor de betrouwbaarheid van de Media?
Of is het een maat voor het (niet geheel) succesvol zijn van de misleiding?
Of geeft het aan hoeveel alternatieve websites een land heeft en de mate waarin die bezocht worden?
Of geeft het aan hoeveel tijd en aandacht mensen aan de Ukraïne kwestie kunnen besteden?
Of geeft het aan hoe men in het algemeen over de betrouwbaarheid van de Media denkt?


Hoe het ook zij: het lijkt me een klap in het gezicht van de MSM.

De berichtgeving was behoorlijk overdonderend en eensluidend. ( Heeft U ooit ergens iemand gezien die voluit Putin mocht verdedigen? Er is nooit één echt debat te zien geweest.)
Hoe kan een gewone schaapachtige burger dan tòch tot het idee komen dat de Media onbetrouwbaar zijn?  Lag het Rusland bashen er té dik bovenop?
Had men meer schijn-debatten moeten ensceneren?  ( Met Wierd Duk bijvoorbeeld, die zichzelf als Putin versteher beschouwt ! )


(*)
Dat poll-bedrijf heet ICM Research.
ICM Research is opgericht in 1989 en is sinds vorig jaar lid van de British Polling Council.
Dit is een soort keurmerk dat men krijgt als men zijn data en werkwijze en data  binnen enkele dagen op het internet publiceert.  Polls van deze bedrijven worden als betrouwbaar ervaren door de Britse media.

473 Wat wil Putin? Door Ishchenko.


Wat wil Poetin ?

Rostislav Ishchenko
Bron: http://actualcomment.ru/chego-khochet-putin.html
Vertaald door J. Vermeulen (uit het Engels).
Er is ook een versie met meer uitleg, en waarbij de engelse tekst zichtbaar is: Blog 472.

Het is verheugend dat de "patriotten" het Poetin niet kwalijk nemen dat de Oekraïense troepen in betrekkelijke rust uit de Donbass ( Debaltsjevo)  konden vertrekken, en dat ze niet boos waren over Moskou’s overleg met Merkel en Hollande.

Toch verlangen ze nog steeds ongeduldig naar een overwinning. De meest radicale onder hen zijn ervan overtuigd dat Poetin toch  "Novorussia"   wel zal prijsgeven. 


En de gematigden zijn bang dat hij de wapenstilstand in werkelijkheid gebruikt om in het reine te komen met de nieuwe omstandigheden op het internationale front, en om zich klaar te maken voor nieuwe diplomatieke gevechten. Terwijl hij zegt dat de wapenstilstand dient om   'het Novorussische leger te hergroeperen en vers materiaal en manschappen aan te vullen’. Dat kan ook gedaan worden zonder wapenstilstand, zeggen de gematigden.  


In feite, ondanks alle aandacht die politieke en militaire betweters  (de Talleyrands en Bonapartes van het internet) besteden aan  de situatie in Donbass en Oekraïne in het algemeen, is die strijd toch slechts één aspect op een wereldwijd front: de uitkomst van de oorlog wordt niet op de luchthaven van Donetsk of in de heuvels buiten Debaltsevo beslist, maar in de kantoren op Staraya Square (1) en Smolenskaya Plein (2),  in kantoren in Parijs, Brussel en Berlijn. Omdat militaire actie slechts één van de vele onderdelen is van deze politieke ruzie.

Oorlog is wel de zwaarste en de meest beslissende component van de strijd, en een onderdeel dat grote risico’s mee brengt, maar de kwestie begint niet met oorlog en het eindigt niet met oorlog. Oorlog is slechts een tussenliggende stap die er is omdat er dan geen compromis tussen de partijen kan worden bereikt. Het doel van de oorlog  is om nieuwe voorwaarden te scheppen waardoor een compromis mogelijk is of om te zorgen dat er geen noodzaak meer is voor verdere oorlog, als één van de partijen uit het conflict is verdwenen. Wanneer het tijd is voor een compromis, als de gevechten voorbij zijn en de troepen terug naar hun kazernes en de generaals beginnen met het schrijven van hun memoires en de voorbereiding voor de volgende oorlog, dat is wanneer de echte uitkomst van de confrontatie wordt bepaald door politici en diplomaten aan de onderhandelingstafel.


Politieke beslissingen worden vaak niet begrepen door het volk en het leger. Bijvoorbeeld tijdens de Oostenrijks-Pruisische oorlog van 1866 ging de Pruisische kanselier Otto von Bismarck (de latere kanselier van het Duitse Rijk) voorbij  aan  de herhaalde verzoeken van koning Wilhelm I (de toekomstige Duitse keizer) en de eisen van de Pruisische generaals om Wenen te veroveren, en hij had groot gelijk ! Op die manier versnelde hij een vrede op Pruisische  voorwaarden en zorgde hij er voor dat Oostenrijk-Hongarije voor altijd  (nou ja, tot dat rijk  uiteen viel in 1918)  een ‘junior partner’ werd voor Pruisen en later voor het Duitse Rijk.


Om te begrijpen hoe, wanneer en onder welke voorwaarden de militaire activiteit kan eindigen, moeten we weten wat de politici willen en hoe zij zich de kenmerken van de toekomstige vrede voorstellen.  Dan zal duidelijk worden waarom de militaire actie-oorlog  veranderde in een vaak niet zo intensieve burgeroorlog met af en toe wapenstilstanden, niet alleen in de Oekraïne, maar ook in Syrië.


Uiteraard zijn de standpunten van de politici in Kiev niet van belang voor ons omdat ze niets te beslissen hebben. Het feit dat buitenstaanders ( buitenlanders) de Oekraïne regeren is niet langer verborgen. Het maakt niet uit of de ministers nu Esten of Georgiërs [van afkomst] zijn,  ze zijn toch allemaal Amerikanen [van affiliatie, en qua connecties]. Het zou ook een grote fout zijn om ​​belang te hechten aan hoe de leiders van de Volksrepubliek Donetsk (DPR) en de Lugansk Volksrepubliek (LNR) de toekomst zien. De republieken bestaan ​​alleen dankzij Russische steun, en zolang als Rusland hen steunt, zullen de Russische belangen moeten worden beschermd, en zijn onafhankelijke beslissingen en initiatieven uit den booze. Er staat te veel op het spel om [Alexander] Zakharchenko of [Igor] Plotnitzky, of wie dan ook, een zelfstandige beslissing toe te staan.


Ook zijn we niet geïnteresseerd in het standpunt van de Europese Unie. Veel hing af van de EU tot de zomer van vorig jaar, toen de oorlog helemaal in het begin had kunnen worden voorkomen of gestopt. Een vastberaden en  principiele anti-oorlog houding van de EU was toen hard nodig. Het zou Amerikaanse initiatieven om de oorlog te beginnen hebben geblokkeerd en zou de EU hebben veranderd in een belangrijke onafhankelijke geopolitieke speler. De EU heeft die kans niet gebruikt en gedroeg zich in plaats daarvan als een trouwe vazal van de Verenigde Staten.

Als gevolg hiervan staat Europa op de rand van een verschrikkelijke interne onrust. In de komende jaren is de kans reëel dat Europa hetzelfde lot als de Oekraïne zal treffen, maar wel met veel meer drama, met veel  bloedvergieten en minder kans dat er rust komt in de nabije toekomst  - met andere woorden, met minder kans  dat er iemand zal verschijnen en die orde op zaken stelt.
Nu, vandaag , moet de EU kiezen of ze nog langer een ​​instrument van de Verenigde Staten wil blijven, òf dat ze zich dichter bij Rusland wil positioneren. Afhankelijk van de keuze kan Europa vrij komen met met een lichte schrik [als de EU zich los maakt van de VS] , zoals het afscheiden van delen van haar periferie en de mogelijke versnippering van bepaalde landen, òf Europa kan volledig instorten.  Afgaande op terughoudendheid van de Europese elite om openlijk te breken met de Verenigde Staten, is instorting bijna onvermijdelijk.


Wat ons vooral moet interesseren is de visie van de twee belangrijkste spelers die tegenover elkaar staan aan het Geopolitieke Front en in feite vechten voor de overwinning in een moderne versie van oorlogsvoering  - de  Derde Wereldoorlog waarin Netwerken centraal staan.
Deze spelers zijn de Verenigde Staten en Rusland.
Het Amerikaanse standpunt is duidelijk en transparant. In de tweede helft van de jaren 90 greep Washington niet de enige kans die ze kreeg om de Koude Oorlogs-economie zonder [toen] al te veel belemmeringen  te hervormen  en aldus de naderende crisis te vermijden die hoort bij een systeem met schaarse grondstoffen en menskracht, want die eindigheid van de natuurlijke bronnen is niet in overeenstemming te brengen met een systeem dat eist dat er altijd groei is .

Daarna kon de Verenigde Staten de doodsstrijd van het systeem alleen verlengen door de rest van de wereld te plunderen. In eerste instantie waren dat de derde-wereld landen. Toen beroofde men potentiële concurrenten. Daarna bondgenoten en zelfs goede vrienden. Dergelijke plundering  kon alleen blijven duren zolang de Verenigde Staten de onbetwiste alleenheerser in de wereld bleef.
Dus toen Rusland haar recht opeiste om onafhankelijke politieke beslissingen te nemen – beslissingen, niet van  globaal maar van regionaal belang - werd een botsing met de Verenigde Staten onvermijdelijk. Deze botsing kan niet eindigen in vrede, ze kan niet eindigen in een compromis.


Voor de Verenigde Staten zou een compromis met Rusland betekenen dat ze vrijwillig afstand doet van haar hegemonie,  en dat leidt tot een snelle, systemische catastrofe - niet alleen een politieke en economische crisis, maar ook een verlamming van staatsinstellingen en het onvermogen van de overheid om te functioneren. Met andere woorden, de onvermijdelijke desintegratie.
Maar als de Verenigde Staten wint, dan is het Rusland dat de systemische catastrofe [ineenstorting] zal ervaren. Na een bepaald soort van "rebellie" zal Ruslands heersende klasse worden gestraft door hun geld en goederen af te nemen en ze op te sluiten in de gevangenis. De staat zal worden gefragmenteerd, redelijk grote gebieden zullen worden geannexeerd door andere landen, en de militaire macht van het land zal worden vernietigd.

Dus de oorlog zal duren totdat één kant wint. Elke eventuele tussentijdse overeenkomst moet alleen worden beschouwd als een tijdelijke wapenstilstand - een nodig respijt om zich te hergroeperen, om nieuwe middelen te mobiliseren en nieuwe bondgenoten te vinden (en die leeg te zuigen).

Om het volledige beeld van de situatie te schetsen hoeven we alleen nog de positie van Rusland te beschouwen.

Het is essentieel om te begrijpen wat de Russische leiders willen bereiken, in het bijzonder de president, Vladimir Poetin. We hebben het over de belangrijke rol die Poetin speelt in de organisatie van de Russische machtsstructuur. Dit systeem is niet autoritair, zoals velen beweren, maar eerder op gezag gebaseerd - wat betekent dat het niet is gegrondvest op de door  de wet toegekende macht aan de leider, maar op het gezag van de persoon die aan het hoofd staat en die zijn medewerkers zelf uit koos en die als het hoofd van deze groep er voor zorgt dat het effectief handelt.

Tijdens Poetin’s 15 jaar aan de macht heeft hij , ondanks de moeilijke interne en externe situatie,  geprobeerd om de invloed van de overheid en van de wetgevende macht en zelfs de invloed van de lokale autoriteiten te maximaliseren. Dit zijn heel logische stappen die het systeem stabiliteit en continuïteit en compleetheid  zouden moeten gegeven. Omdat geen politicus eeuwig kan regeren is politieke continuïteit essentieel om politieke stabiliteit te bereiken. Dat is altijd zo, ongeacht wie er aan de macht komt.
Helaas is volledige autonomie, namelijk het vermogen om te functioneren zonder toezicht van de president, niet bereikt. Poetin blijft de belangrijkste component van het systeem, omdat de mensen hun vertrouwen in hem persoonlijk stellen.  Ze hebben veel minder vertrouwen in het systeem, zoals dat wordt belichaamd door autoriteiten en  overheids instanties. 

Zo worden Putin’s  meningen en politieke plannen de doorslaggevende factor op terreinen als het buitenlands beleid van Rusland. De zinsnede "zonder Poetin is er geen Rusland" is een overdrijving,  maar de uitdrukking "wat Poetin wil, dat wil Rusland ook" weerspiegelt de situatie vrij nauwkeurig naar mijn mening.

Laten we om te beginnen vast stellen dat de man die 15 jaar lang Rusland zorgvuldig heeft geleid naar zijn wederopstanding, dit deed in een klimaat van Amerikaanse hegemonie in de wereldpolitiek, wat dan weer gepaard ging met aanzienlijke mogelijkheden voor Washington om de interne politiek van Rusland te beïnvloeden. Het moet wel zo zijn dat Putin zijn tegenstander doorziet, en dat hij de ware toedracht van de strijd begrijpt.  Anders zou hij het niet zo lang hebben volgehouden.

Aanvankelijk ging Rusland nauwelijks tegen Amerika in. Rusland’s oppositie werd nauwelijks opgemerkt.  Maar langzamerhand begon Rusland zich ( bewust) steeds meer te verzetten tegen Amerika. Zo heeft Rusland bijvoorbeeld  helemaal niet gereageerd op de eerste poging tot een kleurenrevolutie in de Oekraïne in 2000-2002 (het geval Gongadze (3),  het cassette Schandaal (4)  en het protest ‘Oekraïne zonder Koetsjma’ (5).

Rusland verklaarde zich tegen de staatsgrepen die plaatsvonden van november 2003 tot januari 2004 in Georgië en van november 2004 tot januari 2005 in de Oekraïne,  maar Rusland kwam daar niet actief tussenbeiden.
In 2008  gebruikte Rusland zijn troepen in Ossetië en Abchazië,   tègen Georgië,  dat een bondgenoot van de VS is.  In 2012, in Syrië,  toonde de Russische vloot aan bereid te zijn de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten te confronteren .

In 2013 begon Rusland met economische maatregelen tegen Victor Janoekovitsj’s regime te nemen, maatregelen die mee hielpen om hem te doen inzien hoe schadelijk het ondertekenen van een Associatie Overeenkomst met de EU zou zijn.
Moskou was niet in staat om de Oekraïne voor de staatsgreep te behoeden vanwege de laagheid, lafheid, en de domheid van de Oekraïense leiders - niet alleen Janoekovitsj maar allemaal zonder uitzondering.
Na de gewapende coup in Kiev in februari 2014 ging Rusland een openlijke confrontatie met Washington aan. Vóór die tijd werden conflicten afgewisseld met een weer opleven van de onderlinge verstandhouding, maar vanaf  het begin van 2014 verslechterden de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten snel en bereikten vrijwel onmiddellijk het punt waar in vroeger tijden , toen er nog geen kernwapens waren,   automatisch de oorlog zou zijn verklaard.

Dus altijd ging Poetin de confrontatie met de VS aan in de mate dat Rusland het zich – gezien haar eigen kracht --  kon permitteren.
Als Rusland nu zonder enige reserve de confrontatie kiest, dan wil dat dus zeggen dat Putin van mening is dat Rusland de strijd kan winnen. De veelomvattende ‘oorlog’ van sancties, van bluf en poker, de informatie-oorlog, de economische oorlog en de burgeroorlog in de Oekraïne.

Dit is de eerste belangrijke conclusie over wat Poetin wil en wat hij verwacht. Hij verwacht om te winnen. En gezien het feit dat hij een zorgvuldige werkwijze heeft en altijd ernaar streeft om eventuele verrassingen te anticiperen,  kunt U er zeker van zijn dat toen de Russiche leiders de beslissing namen om niet buigen voor de druk van de Verenigde Staten maar om te reageren, dat ze toen heel zeker waren dat ze de strijd konden winnen.


Ik wil er graag op wijzen dat de beslissing om een conflict met Washington aan te gaan niet werd genomen in 2014, noch in 2013. De oorlog van 8 augustus 2008 [tegen Georgië], was een uitdaging die de Verenigde Staten niet ongestraft konden laten. Daarna kwam er bij elke verdere fase van de confrontatie steeds meer op het spel te staan. Vanaf 2008 tot 2010 is de macht van de Verenigde Staten - niet alleen haar militaire of economische macht -  gedaald, terwijl Rusland’s macht  aanzienlijk is verbeterd. Dus het  belangrijkste doel [voor Rusland] was om haar verzet tegen de VS zo onopvallend mogelijk te houden. Met andere woorden, een open confrontatie waarin men alle pretenties van vriendschappelijkheid laat vallen en iedereen begrijpt dat er een oorlog gaande is moest men zo lang mogelijk uit stellen. Maar het zou nog beter zijn geweest als oorlog helemaal vermeden kon worden.


Met elk jaar dat  voorbij ging, werden de Verenigde Staten zwakker en Rusland sterker. Dit was een natuurlijk proces en niet te stoppen, en we konden met een hoge mate van zekerheid voorspellen dat – als er geen oorlog zou plaatsvinden -  rond 2020-2025 de periode van de Amerikaanse hegemonie zou zijn afgelopen, en de Verenigde Staten zouden zich dan beter bezig houden met de vraag hoe ze haar aftakeling konden voorkomen, dan zich zorgen te maken over hoe ze de wereld moeten regeren.

Nu is Poetin’s tweede streven duidelijk:  de Vrede of de schijn van vrede zo lang mogelijk  behouden. Vrede is voordelig voor Rusland omdat het in omstandigheden van vrede hetzelfde politieke resultaat kan bereiken, zonder enorme kosten en in een veel betere geopolitieke situatie. Dat is de reden waarom Rusland  voortdurend de olijftak aan biedt.
Zoals de junta in Kiev zal instorten als het vrede zou worden in Donbass, zo zijn in omstandigheden van  wereldvrede het militair-industrieel complex en het mondiale financiële systeem dat door de Verenigde Staten is gecreëerd,  gedoemd tot zelfvernietiging. Zo bezien wordt de (geprefereerde) werkwijze  van Rusland treffend beschreven in  Sun Tzu's zegswijze "De grootste overwinning is die waarvoor geen strijd nodig is."


Het is duidelijk dat Washington niet wordt gerund door idioten, wat  er ook gezegd wordt in Russische talkshows of geschreven op blogs. De VS begrijpen goed in welke situatie ze zich bevinden. Bovendien begrijpen ze ook dat Rusland niet van plan plan is om hen te vernietigen en dat het echt bereid is om samen te werken als een gelijke. En toch is, vanwege de politieke en sociaal-economische situatie in de Verenigde Staten, een dergelijke samenwerking voor hen onaanvaardbaar. 
Het is waarschijnlijk dat de VS  economisch in stort en dat er grote sociale onrust komt vóórdat Washington de tijd heeft om de nodige hervormingen door te voeren, zelfs als ze bij die hervormingen gesteund wordt door Moskou en Beijing. 
Zeker als we bedenken dat de EU in diezelfde periode zal moeten worden hervormd. 
Bovendien is de politieke elite die de afgelopen 25 jaar ​​in de Verenigde Staten is ontstaan gewend geraakt aan hun status als De Eigenaren van de Wereld. Zij begrijpen echt niet dat iemand zich tegen hen durft te verzetten.

Voor de heersende elite van de Verenigde Staten (niet de zaken-elite maar de overheidsbureaucratie) is het onverdraaglijk om te moeten veranderen van een land dat beslist over het lot van inferieure volkeren naar een situatie waarin men op basis van gelijkheid moet onderhandelen met die volkeren.  Het is waarschijnlijk vergelijkbaar met het aanbieden aan Gladstone of Disraeli van de post van minister-president van het Zulu Koninkrijk onder Cetshwayo. En dus ziet de VS een oorlog als ‘van vitaal belang’. Dit in tegenstelling tot Rusland, dat baat heeft bij vrede om zich verder te kunnen ontwikkelen.


In principe is elke oorlog een strijd om grondstoffen en middelen. 
De winnaar is altijd degene die meer middelen heeft en uiteindelijk meer troepen op de been kan brengen en meer tanks, schepen en vliegtuigen kan bouwen. Maar soms kan degene die strategisch in het nadeel is de situatie omkeren door een tactische overwinning op het slagveld. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de oorlogen van Alexander de Grote en Frederik de Grote, evenals Hitlers campagne van 1939-1940.

Kernmachten kunnen niet rechtstreeks met elkaar in gevecht gaan.
Daarom zijn hun hulpbronnen  van het allergrootste belang. Dat is precies de reden waarom Rusland en de Verenigde Staten in het afgelopen jaar een wanhopige strijd om bondgenoten voerden. Rusland heeft deze wedstrijd gewonnen. De Verenigde Staten kunnen alleen de EU, Canada, Australië en Japan als bondgenoten beschouwen, en niet altijd als onvoorwaardelijke bondgenoot.  Maar Rusland is erin geslaagd om steun te mobiliseren van de BRICS-landen, om een ​​stevige positie in Latijns-Amerika te krijgen, en begint in Azië en Noord-Afrika de rol  van de Verenigde Staten over te nemen.


Het is natuurlijk een beetje natte-vinger werk, maar als we kijken naar de resultaten van de stemmen bij de VN en er van uit gaan dat een gebrek aan officiële steun voor de Verenigde Staten betekent dat men een afwijkende mening heeft en dus in feite Rusland steunt, dan blijkt dat de landen die aan de kant van Rusland staan samen ongeveer 60% van het BBP van de wereld controleren, dat ze meer dan twee-derde van de wereldbevolking uit maken, en meer dan driekwart van het aard-oppervlak. Dus kun je zeggen dat Rusland in staat was om meer middelen en grondstoffen aan zich te binden.

De Verenigde Staten hadden hier de keuze uit twee tactische mogelijkheden. 
De eerste leek veelbelovend en werd toegepast in de eerste dagen van de Oekraïense crisis.


Het was een poging om Rusland dwingen om te laten kiezen tussen een slechte situatie en een nòg slechtere. 
     -Rusland zou worden gedwongen om een ​​nazi-staat te aanvaarden aan zijn grenzen en daarmee een dramatisch verlies van internationale autoriteit en reputatie accepteren en Rusland zou het vertrouwen en de steun van zijn bondgenoten verliezen, en het land zou al snel belaagd worden – zowel intern als extern- door  pro-VS  krachten.
Rusland zou geen kans maken om dat als soeverein land te overleven.

    -Òf Rusland kon zijn leger de Oekraïne in sturen, de junta verdrijven vóór die zich stevig had genesteld en  de legitieme regering van Janoekovitsj herstellen.  Dat zou echter een beschuldiging van agressie tegen een onafhankelijke staat hebben opgeleverd, en van de onderdrukking van een volksrevolutie. Een dergelijke situatie zou hebben geleid tot een hoge mate van afkeuring van de kant van de Oekraïners en de noodzaak om voortdurend een aanzienlijke militaire, politieke, economische en diplomatieke inspanningen te leveren om een ​​marionettenregering in Kiev te houden, omdat er onder zulke omstandigheden geen andere regering  mogelijk zou zijn.


Rusland vermeed dat dilemma. Er was geen directe invasie. Het is Donbass dat vecht met Kiev. Het zijn de Amerikanen die schaarse middelen moeten besteden aan de marionettenregering in Kiev, een regering zonder toekomst, terwijl Rusland aan de zijlijn kan blijven en vredesvoorstellen kan doen.
Dus nu past de Verenigde Staten een plan B toe. Dat is zo oud als de wereld: Dat wat je niet kan behouden en door de vijand zal worden ingenomen, moet zo veel mogelijk worden kapot gemaakt, zodat de overwinning voor de vijand duurder is dan een nederlaag, omdat al haar middelen moeten worden gebruikt om het vernietigde grondgebied weer op te bouwen. De Verenigde Staten hebben daarom besloten om de Oekraïne niet meer te helpen behalve dan met met politieke retoriek, terwijl het Kiev aanmoedigt om een burgeroorlog in het hele land te voeren.


De Oekraïene moet branden, niet alleen in Donetsk en Lugansk, maar ook in Kiev en Lvov. De taak is simpel: vernietig de sociale infrastructuur zo veel mogelijk en breng de bevolking aan de rand van de afgrond. Dan zal de bevolking van de Oekraïne bestaan ​​uit miljoenen hongerende, wanhopige en zwaar bewapende mensen die elkaar voor voedsel zullen doden. De enige manier om dit bloedbad te stoppen zou een massale internationale militaire interventie zijn in de Oekraïne (de militie op zichzelf zal dit niet kunnen) en massale injecties van fondsen om de bevolking te voeden en om de economie te reconstrueren tot de Oekraïne weer kan beginnen om zichzelf te voeden.



Het is duidelijk dat al deze kosten voor Rusland’s rekening  zouden komen. Poetin heeft gelijk als hij zegt dat  niet alleen de staatsbegroting, maar alle bronnen van hulp, met inbegrip van het leger, in dit geval overbelast zullen worden en wellicht ontoereikend zullen zijn.  Daarom is het doel om de Oekraïne niet  te laten  ontploffen voordat de militie de situatie onder controle kan brengen. Het is cruciaal om het aantal slachtoffers en de vernietiging te minimaliseren en om zoveel als mogelijk van de economie en de infrastructuur van de grote steden te redden, zodat de bevolking op een of andere manier overleeft en dan zullen de Oekraïners zelf met de nazi-misdadigers in het reine komen.


Als het zo ver is zal de EU als een bondgenoot van Poetin gaan optreden. 
Omdat de Verenigde Staten altijd hebben geprobeerd om Europa te laten opdraaien voor de kosten van de strijd met Rusland [de invoer-boycot treft Europa, niet Amerika] bereikt het reeds verzwakte Europa het punt van uitputting en zal de EU moeten kiezen voor het oplossen van haar eigen, reeds lang voortwoekerende problemen.
Als Europa nu aan haar oostgrens een volledig verwoest Oekraïne krijgt, van waar miljoenen gewapende mensen zullen vluchten - niet alleen naar Rusland maar ook naar de EU -  met medeneming van leuke hobby's zoals drugshandel, wapensmokkelarij, en terrorisme, dan zal de EU dat niet overleven. Maar Rusland zal er minder last van hebben omdat de Republieken van Novorussia als buffer zullen fungeren.

Europa kan niet tegen de Verenigde Staten in gaan, maar het is doodsbang voor een verwoest Oekraïne. Daarom proberen Hollande en Merkel voor de eerste keer tijdens dit conflict  om de Amerikaanse eisen te saboteren (door wel met sancties in te stemmen, maar daarin niet te ver te gaan)  maar ondernemen ook op beperkte schaal actie (los van de VS) met als doel  om een compromis  te bereiken in de Oekraïne -- misschien geen vrede, maar wel op  zijn minst een wapenstilstand.
Als de Oekraïne in brand schiet, zal het snel verbranden. En als de EU tot een onbetrouwbare partner is geworden die misschien bereid is om naar het kamp van Rusland over te stappen, of op zijn minst bereid is om een neutrale positie in te nemen, dan zou Washington zich verplicht kunnen zien - trouw blijvend aan haar strategie --  om ook Europa in brand te steken.


Het is duidelijk dat een reeks van burgeroorlogen en oorlogen tussen landen op een continent vol met allerlei wapens, waar meer dan een half miljard mensen leven, veel erger is dan een burgeroorlog in de Oekraïne. De Atlantische Oceaan scheidt de Verenigde Staten van Europa. Zelfs Groot-Brittannië zou kunnen hopen er zonder kleerscheuren vanaf te komen, aan de overkant van het Kanaal. Maar Rusland en de EU delen een zeer lange grens.



Een grote vuurzee die zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan naar de Karpaten [van Polen tot Roemenië] is helemaal niet in het belang van Rusland wanneer het grondgebied van de Karpaten tot de Dnjepr [ de Zuidelijke Oekraïne]  nog steeds smeulende is.
Daarom is Poetin’s andere doelstelling, voor zover mogelijk, om de meest negatieve effecten van een brand in de Oekraïne en een vuurzee in Europa te voorkomen.
Omdat het onmogelijk is om zoiets volledig te voorkomen ( als de Verenigde Staten de brand wil aansteken, dan doet ze dat ), is het nodig om snel te kunnen blussen om te redden wat het meest waardevol is.


Dus, om de wettige belangen van Rusland te beschermen beschouwt Poetin vrede als een vitaal belang, want het is Vrede die het mogelijk zal maken het doel [de veiligheid en het overleven van Rusland] met een maximaal resultaat tegen minimale kosten, te bereiken. Maar omdat Vrede niet langer haalbaar is, en de wapenstilstanden steeds theoretischer en breekbaarder worden, moet Poetin de oorlog zo snel mogelijk beëindigen.


Maar ik wil wel benadrukken dat als er een jaar geleden een compromis had kunnen worden bereikt,  op de meest gunstige voorwaarden voor het Westen – wat nu niet meer mogelijk is, en de kansen worden steeds kleiner --  dat Rusland dan nog steeds haar doelstellingen had kunnen bereiken, maar dan wel later, wat slechts  een kleine concessie zou zijn geweest.
Ogenschijnlijk blijft de situatie hetzelfde. Vrede, wat de voorwaarden ook zouden zijn,  blijft nog steeds in het voordeel van Rusland. 

Maar er is  één ding veranderd: de publieke opinie. En die is van groot belang.
De Russische samenleving verlangt naar een overwinning en naar vergelding. Zoals ik reeds heb opgemerkt, is de Russische macht gebaseerd op gezag, op geloof in de leider,  en niet op de formele positie als leider; Daarom telt de publieke opinie in Rusland flink mee, anders dan in de "traditionele democratieën."

Poetin kan zijn rol als spil van het systeem alleen volhouden zolang hij de steun van de meerderheid van de bevolking heeft. Als hij deze steun verliest zal het systeem zijn stabiliteit verliezen, omdat er nog geen mensen van Putin’s statuur zijn opgestaan [tot nu toe] in de politieke elite van Rusland. Maar macht [Putin] kan zijn gezag slechts handhaven zolang het er in slaagt  de wensen van de massa van het volk te representeren. Dus de nederlaag van het Nazisme in de Oekraïne, ook al is het een diplomatieke nederlaag, die moet duidelijk en onbetwistbaar zijn . Alleen onder dergelijke omstandigheden is een Russisch compromis mogelijk.


Dus, ongeacht Poetin’s  wensen [=vrede] en ongeacht de belangen van Rusland [=vrede], gezien de algehele balans van de macht [de volkswoede in Rusland bepaalt de speelruimte van een president], evenals prioriteiten en mogelijkheden van de protagonisten [voor Amerika is oorlog de enige kans op overleven],  zal de oorlog die vorig jaar had moeten worden beëindigd binnen de grenzen van de Oekraïne vrijwel zeker overslaan naar Europa.
Men kan alleen maar raden wie succesvoller zal zijn - de Amerikanen die het vuurtje op stoken of de Russen met hun brandblusser?

Maar één ding is absoluut duidelijk: de vredesinitiatieven van de Russische leiders zullen niet worden beperkt omdat ze geen vrede willen, maar omdat ze gedwongen worden door hun achterban. Het is zinloos om tegen de wil van het volk in te gaan. Of tegen de loop van de geschiedenis. Maar als de wil van het volk  en de loop van de geschiedenis samenvallen, dan is het enige dat een verstandig politicus kan doen is dit alles te begrijpen en te steunen met alle middelen.

De hierboven beschreven omstandigheden maken het zeer onwaarschijnlijk dat de voorstanders van een onafhankelijke staat Novorussia hun wensen vervuld zien worden. Gezien de omvang van de vernietigende strijd die nog gaat komen is het niet moeilijk om het lot van de Oekraïne te voorspellen en er zal veel schade worden aangericht.


Het is niet meer dan logisch dat het Russische volk zich  af vraagt:  als er Russen in Novorussia wonen die we gered hebben van de nazi's, waarom moeten ze dan in een aparte staat te leven? Als ze in een aparte staat willen leven, waarom moet Rusland dan de wederopbouw van hun steden en fabrieken betalen? Op deze vragen is er maar één redelijk antwoord: Novorusssia moet een deel van Rusland worden (vooral omdat het genoeg strijders heeft, hoewel de regerende klasse  problematisch is).
Nou, als een deel van de Oekraïne lid kan worden van Rusland, waarom dan niet de hele Oekraïne? Vooral omdat naar alle waarschijnlijkheid tegen de tijd dat deze kwestie op de agenda staat,  de Europese Unie niet langer als een alternatief voor de Euraziatische Unie zal bestaan ( om bij aan te sluiten).

En dus zal de beslissing om zich bij Rusland te voegen worden genomen door een Oekraïne dat uit een federatie bestaat, en niet door een entiteit zonder een duidelijk statuut. Ik denk dat het te vroeg is om de politieke kaart opnieuw te tekenen. Waarschijnlijk zal het conflict in de Oekraïne tegen het einde van het jaar 2015 worden afgerond. Maar als de Verenigde Staten erin slagen om het conflict naar de EU uit te breiden (en dat zullen ze proberen), zal de uiteindelijke oplossing van de kwestie (en de toekomst van de Oekraïne als land) op zijn minst een paar jaar en misschien wel langer duren.
In elk mogelijk scenario hebben we baat bij vrede.
Zolang het vrede blijft zal Rusland sterker worden, omdat  nieuwe bondgenoten (ex-partners van de Verenigde Staten) over stappen naar haar kant, en omdat  Washington steeds meer gemarginaliseerd zal raken, en dan zal een territoriale herstructurering [Ishchenko bedoelt het aansluiten van de Oekraïne bij Rusland] veel eenvoudiger en tevens minder ingrijpend worden, vooral voor de mensen die daar wonen.


Opmerkingen:
1 De straat in Moskou waar het hoofdkwartier van de presidentiële administratie van Rusland ligt.
2 Het plein in Moskou waar het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken is gevestigd.
3 Georgiy Gongadze was een in Georgië geboren Oekraïense journalist en regisseur, die werd ontvoerd en vermoord in 2000.
4 Het Cassette schandaal brak ui in 2000 met de release van geluidsbanden waarop Leonid Koetsjma naar verluidt sprak over de noodzaak om Gongadze het zwijgen op te leggen omdat hij schreef over corruptie op hoog niveau.
5 Als gevolg van het Cassette Schandaal vond een massaal anti-Koetsjma protest plaats in de Oekraïne in 2000-2001.


Sunday, April 26, 2015

472 Wat wil Putin? Artikel van Ishchenko, vertaald.

Ishchenko is een Russische pundit die erg wordt gewaardeerd door The Saker ( die ik dan weer erg waardeer). 
Heel kort samengevat zegt Ishchenko het volgende: 
Een oorlog is een situatie waarin een compromis tussen staten onmogelijk is. 
In de kwestie Ukraïne is een compromis heel lastig, want de VS wil hegemon blijven, en als ze niks doet zal ze over 8 jaar sowieso worden overvleugeld door Rusland en China, en hegemon-af zijn. Amerika kan in feite niet anders dan doorgaan tot Rusland buigt, of uit elkaar valt in chaos.  
Vrede is voor Putin de beste optie, omdat over een aantal jaren de hegemon Amerika vanzelf zal instorten.  
Maar het Russische volk zal niet accepteren dat de Ukraïense fascisten overwinnen. 
Het is dus moeilijk voor Putin ( of een opvolger) om geheel passief te blijven. 
De VS wil het buurland van Rusland in brand zetten, en vindt het zelfs niet erg als de oorlog zou overslaan naar de EU.  Àlles wat Rusland kan destabiliseren is winst voor de VS.
Als Europa dit begrijpt weet ze dat ze niet langer de VS kan volgen. 

Op deze blog plaats ik zowel de Engelse vertaling (in rood) als de nederlandse vertaling. Door elkaar. Soms was een vertaling moeilijk te maken, en kan de ook het engels lezen. Vertalings-tips zijn welkom in de comments.

                       ---------------------------------------------
  
What does Putin want?   ( Het originele artikel) 

A major analysis by Rostislav Ishchenko (must read!)
Foreword by the Saker:
The analysis below is, by far, the best I have seen since the beginning of the conflict in the Ukraine.  I have regularly posted analyses by Ishchenko on this blog before, because I considered him as one of the best analysts in Russia.  This time, however, Ishchenko has truly produced a masterpiece: a comprehensive analysis of the geostrategic position of Russia and a clear and, I believe, absolutely accurate analysis of the entire “Putin strategy” for the Ukraine.  I have always said that this conflict is not about the Ukraine but about the future of the planet and that there is no “Novorussian” or even “Ukrainian” solution, but that the only possible outcome is a strategic victory of either Russia or the USA which will affect the entire planet. 

Wat wil Poetin ? 
Een belangrijke analyse door Rostislav Ishchenko (lezen !)

Voorwoord van de Saker:

De onderstaande analyse is veruit de beste die ik heb gezien sinds het begin van het conflict in de Oekraïne. Ik heb regelmatig analyses van Ishchenko op deze blog geplaatst, omdat ik hem als een van de beste analisten in Rusland beschouwde. Deze keer, echter, heeft Ishchenko echt een meesterwerk geschreven: een uitgebreide analyse van de geostrategische positie van Rusland en een duidelijke en, zo geloof ik, absoluut nauwkeurige analyse van de gehele "Poetin strategie" voor de Oekraïne. Ik heb altijd gezegd dat dit conflict niet gaat over de Oekraïne, maar over de toekomst van de planeet en dat er geen "Novorussische" of zelfs "Oekraïense" oplossing is, maar dat de enig mogelijke uitkomst  een strategische overwinning van Rusland of van de VS zal zijn. En dat die uitkomst de hele planeet zal beïnvloeden.

 Ishchenko does a superb overview of the risks and options for both sides and offers the first comprehensive “key” to the apparently incomprehensible behavior of Russia in this conflict.  Finally, Ishchenko also fully understands the complex and subtle dynamics inside Russian society.  When he writes “Russian power is authoritative, rather than authoritarian” he is spot on, and explains more in seven words than what you would get by reading the billions of useless words written by so-called “experts” trying to describe the Russian reality.
We all owe a huge debt of gratitude to Denis, Gideon and Robin for translating this seminal text, which was very difficult to translate.  The only reason why we can read it in such a good English is because the innumerable hours spent by these volunteers to produce the high quality translation this analysis deserves.
I strongly recommend that you all read this text very carefully.  Twice.  It is well worth it.
The Saker
Ishchenko geeft een prachtig overzicht van de risico's en mogelijkheden voor beide partijen en biedt de eerste uitgebreide "sleutel" om het schijnbaar onbegrijpelijke gedrag van Rusland in dit conflict, te begrijpen. Tenslotte: Ishchenko begrijpt ook volledig de complexe en subtiele dynamiek binnen de Russische samenleving. Als hij schrijft "Russische macht is gezaghebbend, in plaats van autoritair" dan slaat hij de spijker op de kop , en maakt hij in zeven woorden meer duidelijk dan wat je leert door het lezen van de miljarden nutteloze woorden geschreven door zogenaamde "deskundigen" die proberen om de Russische werkelijkheid te beschrijven .
Wij allen zijn veel dank verschuldigd aan Denis, Gideon en Robin voor deze belangwekkende tekst, die heel moeilijk te vertalen was. De enige reden waarom we het in zulk goed Engels kunnen lezen is omdat er vele uren besteed zijn door deze vrijwilligers om een vertaling van hoge kwaliteit te maken die deze analyse verdient.
Ik raad u allen sterk aan deze tekst aandachtig te lezen. Tweemaal. Het is de moeite waard.
De Saker


What does Putin want?

Rostislav Ishchenko
Translated from the Russian by DenisGideon, and Robin
It’s gratifying that “patriots” did not instantly blame Putin for the failure to achieve a full-scale rout of Ukrainian troops in Donbass in January and February, or for Moscow’s consultations with Merkel and Hollande.

Wat wil Poetin ?

Auteur: Rostislav Ishchenko      Bron: http://actualcomment.ru/chego-khochet-putin.html
Vertaald uit het Russisch door Denis, Gideon, en Robin.
[….]  de tekst tussen de vierkante haken is toegevoegd door de NL vertaler, J. Vermeulen.
                                              ----

Het is verheugend dat "patriotten" niet aan Poetin verweten dat hij er niet voor had gezorgd dat de Oekraïense troepen in chaos uit de Donbass moesten vluchten (in januari en februari), en dat ze niet boos waren over Moskou’s overleg met Merkel en Hollande.

Even so, they are still impatient for a victory. The most radical are convinced that Putin will “surrender Novorossiya” just the same. And the moderates are afraid that he will as soon as the next truce is signed (if that happens) out of the need to regroup and replenish Novorossiya’s army (which actually could have been done without disengagement from military operations), to come to terms with the new circumstances on the international front, and to get ready for new diplomatic battles.
Toch verlangen ze nog steeds ongeduldig naar een overwinning. De meest radicale onder hen zijn ervan overtuigd dat Poetin toch  "Novorussia"   wel zal prijsgeven. 

[NB: Dit artikel verscheen op 11 febr 2015, en is geschreven kort vóór Minsk 2 werd gesloten. In de volgende zin heb ik de onzekerheid over de wapenstilstand uit de tekst gehaald. Ondanks dat blijft de zin heel lastig te vertalen.]  

En de gematigden zijn bang dat hij de wapenstilstand in werkelijkheid gebruikt om in het reine te komen met de nieuwe omstandigheden op het internationale front, en om zich klaar te maken voor nieuwe diplomatieke gevechten. Terwijl hij zegt dat de wapenstilstand dient om   'het Novorussische leger te hergroeperen en vers materiaal en manschappen aan te vullen’. Dat kan ook gedaan worden zonder wapenstilstand, zeggen de gematigden.  
[ Volgens mij zegt Ishchenko dat de Russen hun leider te vredelievend vinden. Te veel gericht op een compromis met de vijand.]   

In fact, despite all the attention that political and/or military dilettantes (the Talleyrands and the Bonapartes of the Internet) are paying to the situation in Donbass and the Ukraine in general, it is only one point on a global front: the outcome of the war is being decided not at the Donetsk airport or in the hills outside Debaltsevo, but at offices on Staraya Square1 and Smolenskaya Square,2 at offices in Paris, Brussels and Berlin. Because military action is only one of the many components of the political quarrel.
In feite, ondanks alle aandacht die politieke en militaire betweters  (de Talleyrands en Bonapartes van het internet) besteden aan  de situatie in Donbass en Oekraïne in het algemeen, is die strijd toch slechts één aspect op een wereldwijd front: de uitkomst van de oorlog wordt niet op de luchthaven van Donetsk of in de heuvels buiten Debaltsevo beslist, maar in de kantoren op Staraya Square1 en Smolenskaya plein, 2 in kantoren in Parijs, Brussel en Berlijn. Omdat militaire actie slechts één van de vele onderdelen is van deze politieke ruzie.

It is the harshest and the final component, which carries great risk, but the matter doesn’t start with war and it doesn’t end with war. War is only an intermediate step signifying the impossibility of compromise. Its purpose is to create new conditions whereby compromise is possible or to show that there is no longer any need for it, with the disappearance of one side of the conflict. When it is time for compromise, when the fighting is over and the troops go back to their barracks and the generals begin writing their memoirs and preparing for the next war, that is when the real outcome of the confrontation is determined by politicians and diplomats at the negotiating table.
Oorlog is wel de zwaarste en de meest beslissende component van de strijd, en een onderdeel dat grote risico’s mee brengt, maar de kwestie begint niet met oorlog en het eindigt niet met oorlog. Oorlog is slechts een tussenliggende stap die er is omdat er dan geen compromis tussen de partijen kan worden bereikt. Het doel van de oorlog  is om nieuwe voorwaarden te scheppen waardoor een compromis mogelijk is of om te zorgen dat er geen noodzaak meer is voor verdere oorlog, als één van de partijen uit het conflict is verdwenen. Wanneer het tijd is voor een compromis, als de gevechten voorbij zijn en de troepen terug naar hun kazernes en de generaals beginnen met het schrijven van hun memoires en de voorbereiding voor de volgende oorlog, dat is wanneer de echte uitkomst van de confrontatie wordt bepaald door politici en diplomaten aan de onderhandelingstafel.


Political decisions are not often understood by the general population or the military. For example, during the Austro-Prussian war of 1866, Prussian chancellor Otto Von Bismarck (later chancellor of the German Empire) disregarded the persistent requests of King Wilhelm I (the future German Emperor) and the demands of the Prussian generals to take Vienna, and he was absolutely correct to do so. In that way he accelerated peace on Prussia’s terms and also ensured that Austro-Hungary forever (well, until its dismemberment in 1918) became a junior partner for Prussia and later the German Empire.
Politieke beslissingen worden vaak niet begrepen door het volk en het leger. Bijvoorbeeld tijdens de Oostenrijks-Pruisische oorlog van 1866 ging de Pruisische kanselier Otto von Bismarck (de latere kanselier van het Duitse Rijk) voorbij  aan  de herhaalde verzoeken van koning Wilhelm I (de toekomstige Duitse keizer) en de eisen van de Pruisische generaals om Wenen te veroveren, en hij had groot gelijk ! Op die manier versnelde hij een vrede op Pruisische  voorwaarden en zorgde hij er voor dat Oostenrijk-Hongarije voor altijd  (nou ja, tot dat rijk  uiteen viel in 1918)  een ‘junior partner’ werd voor Pruisen en later voor het Duitse Rijk.


To understand how, when and on what conditions military activity can end, we need to know what the politicians want and how they see the conditions of the postwar compromise. Then it will become clear why military action turned into a low-intensity civil war with occasional truces, not only in the Ukraine but also in Syria.
Om te begrijpen hoe, wanneer en onder welke voorwaarden de militaire activiteit kan eindigen, moeten we weten wat de politici willen en hoe zij zich de kenmerken van de toekomstige vrede voorstellen.  Dan zal duidelijk worden waarom de militaire actie-oorlog  veranderde in een vaak niet zo intensieve burgeroorlog met af en toe wapenstilstanden, niet alleen in de Oekraïne, maar ook in Syrië.


Obviously, the views of Kiev politicians are of no interest to us because they don’t decide anything. The fact that outsiders govern the Ukraine is no longer concealed. It doesn’t matter whether the cabinet ministers are Estonian or Georgian; they are Americans just the same. It would also be a big mistake to take an interest in how the leaders of the Donetsk People’s Republic (DPR) and the Lugansk People’s Republic (LNR) see the future. The republics exist only with Russian support, and as long as Russia supports them, Russia’s interests have to be protected, even from independent decisions and initiatives. There is too much at stake to allow [Alexander] Zakharchenko or [Igor] Plotnitzky, or anyone else for that matter, to make independent decisions.
Uiteraard zijn de standpunten van de politici in Kiev niet van belang voor ons omdat ze niets te beslissen hebben. Het feit dat buitenstaanders ( buitenlanders) de Oekraïne regeren is niet langer verborgen. Het maakt niet uit of de ministers nu Esten of Georgiërs [van afkomst] zijn,  ze zijn toch allemaal Amerikanen [van affiliatie, en qua connecties]. Het zou ook een grote fout zijn om ​​belang te hechten aan hoe de leiders van de Volksrepubliek Donetsk (DPR) en de Lugansk Volksrepubliek (LNR) de toekomst zien. De republieken bestaan ​​alleen dankzij Russische steun, en zolang als Rusland hen steunt, zullen de Russische belangen moeten worden beschermd, en zijn onafhankelijke beslissingen en initiatieven uit den booze. Er staat te veel op het spel om [Alexander] Zakharchenko of [Igor] Plotnitzky, of wie dan ook, een zelfstandige beslissing toe te staan.


Nor are we interested in the European Union’s position. Much depended on the EU until the summer of last year, when the war could have been prevented or stopped at the outset. A tough, principled antiwar stance by the EU was needed. It could have blocked U.S. initiatives to start the war and would have turned the EU into a significant independent geopolitical player. The EU passed on that opportunity and instead behaved like a faithful vassal of the United States.
Ook zijn we niet geïnteresseerd in het standpunt van de Europese Unie. Veel hing af van de EU tot de zomer van vorig jaar, toen de oorlog helemaal in het begin had kunnen worden voorkomen of gestopt. Een vastberaden en  principiele anti-oorlog houding van de EU was toen hard nodig. Het zou Amerikaanse initiatieven om de oorlog te beginnen hebben geblokkeerd en zou de EU hebben veranderd in een belangrijke onafhankelijke geopolitieke speler. De EU heeft die kans niet gebruikt en gedroeg zich in plaats daarvan als een trouwe vazal van de Verenigde Staten.

As a result, Europe stands on the brink of frightful internal upheaval. In the coming years, it has every chance of suffering the same fate as the Ukraine, only with a great roar, great bloodshed and less chance that in the near future things will settle down – in other words, that someone will show up and put things in order.
In fact, today the EU can choose whether to remain a tool of the United States or to move closer to Russia. Depending on its choice, Europe can get off with a slight scare, such as a breakup of parts of its periphery and possible fragmentation of some countries, or it could collapse completely. Judging by the European elites’ reluctance to break openly with the United States, collapse is almost inevitable.
Als gevolg hiervan staat Europa op de rand van een verschrikkelijke interne onrust. In de komende jaren is de kans reëel dat Europa hetzelfde lot als de Oekraïne zal treffen, maar wel met veel meer drama, met veel  bloedvergieten en minder kans dat er rust komt in de nabije toekomst  - met andere woorden, met minder kans  dat er iemand zal verschijnen en die orde op zaken stelt.
Nu, vandaag , moet de EU kiezen of ze nog langer een ​​instrument van de Verenigde Staten wil blijven, òf dat ze zich dichter bij Rusland wil positioneren. Afhankelijk van de keuze kan Europa vrij komen met met een lichte schrik [als de EU zich los maakt van de VS] , zoals het afscheiden van delen van haar periferie en de mogelijke versnippering van bepaalde landen, òf Europa kan volledig instorten.  Afgaande op terughoudendheid van de Europese elite om openlijk te breken met de Verenigde Staten, is instorting bijna onvermijdelijk.


What should interest us is the opinions of the two main players that determine the configuration of the geopolitical front and in fact are fighting for victory in the new generation of war – the network-centric Third World War. These players are the United States and Russia.
The U.S. position is clear and transparent. In the second half of the 1990s, Washington missed its only opportunity to reform the Cold War economy without any obstacles and thereby avoid the looming crisis in a system whose development is limited by the finite nature of planet Earth and its resources, including human ones, which conflicts with the need to endlessly print dollars.
Wat ons vooral moet interesseren is de visie van de twee belangrijkste spelers die tegenover elkaar staan aan het Geopolitieke Front en in feite vechten voor de overwinning in een moderne versie van oorlogsvoering  - de  Derde Wereldoorlog waarin Netwerken centraal staan. 
[“the network-centric Third World War” ]  [ Welke netwerken bedoelt Ishchenko… Navo?  De Shanghai Corporation Org. ? Internet? TV? ]
Deze spelers zijn de Verenigde Staten en Rusland.
Het Amerikaanse standpunt is duidelijk en transparant. In de tweede helft van de jaren 90 greep Washington niet de enige kans die ze kreeg om de Koude Oorlogs-economie zonder [toen] al te veel belemmeringen  te hervormen  en aldus de naderende crisis te vermijden die hoort bij een systeem met schaarse grondstoffen en menskracht, want die eindigheid van de natuurlijke bronnen is niet in overeenstemming te brengen met een systeem dat eist dat er altijd groei is [ a system that needs to endlessly print dollars].
[ Toelichting: Het monetair systeem is zodanig dat alleen geld wordt geschapen voor leningen die worden afgesloten. Maar de economie eist ook rentebetalingen, en daarvoor is het geld niet geschapen. Dat loopt vast, tenzij er steeds meer leningen worden afgesloten. Dat kan alleen als de economie steeds sneller groeit. Ons monetair systeem impliceert de dwang om te groeien, ofwel groeidwang.  Maar dat houdt onze aarde nooit vol. ]


After that, the United States could prolong the death throes of the system only by plundering the rest of the world. At first, it went after Third World countries. Then it went for potential competitors. Then for allies and even close friends. Such plundering could continue only as long as the United States remained the world’s undisputed hegemon.
Thus when Russia asserted its right to make independent political decisions – decisions of not global but regional import – , a clash with the United States became inevitable. This clash cannot end in a compromise peace.
Daarna kon de Verenigde Staten de doodsstrijd van het systeem alleen verlengen door de rest van de wereld te plunderen. In eerste instantie waren dat de derde-wereld landen. Toen beroofde men potentiële concurrenten. Daarna bondgenoten en zelfs goede vrienden. Dergelijke plundering  kon alleen blijven duren zolang de Verenigde Staten de onbetwiste alleenheerser in de wereld bleef.
Dus toen Rusland haar recht opeiste om onafhankelijke politieke beslissingen te nemen – beslissingen, niet van  globaal maar van regionaal belang - werd een botsing met de Verenigde Staten onvermijdelijk. Deze botsing kan niet eindigen in vrede, ze kan niet eindigen in een compromis.


For the United States, a compromise with Russia would mean a voluntary renunciation of its hegemony, leading to a quick, systemic catastrophe – not only a political and economic crisis but also a paralysis of state institutions and the inability of the government to function. In other words, its inevitable disintegration.
But if the United States wins, then it is Russia that will experience systemic catastrophe. After a certain type of “rebellion,” Russia’s ruling classes would be punished with asset liquidation and confiscation as well as imprisonment. The state would be fragmented, substantial territories would be annexed, and the country’s military might would be destroyed.
Voor de Verenigde Staten zou een compromis met Rusland betekenen dat ze vrijwillig afstand doet van haar hegemonie,  en dat leidt tot een snelle, systemische catastrofe - niet alleen een politieke en economische crisis, maar ook een verlamming van staatsinstellingen en het onvermogen van de overheid om te functioneren. Met andere woorden, de onvermijdelijke desintegratie. 
[ Als hegemon kon de VS eisen dat alle energie in $$ werd verhandeld, en dat die dollars vann Wall Street werden geleend en door de olielanden weer in Wall Street werden belegd. Saddam en Ghadaffi wilden daar vanaf, maar overleefden het niet. Nu doen China, Rusland en enkele andere landen het ook. Tot nu toe onbestraft. Zal de Hegemon nog voldoende kracht hebben om  dat tij te keren? ]  

Maar als de Verenigde Staten wint, dan is het Rusland dat de systemische catastrofe [ineenstorting] zal ervaren. Na een bepaald soort van "rebellie" zal Ruslands heersende klasse worden gestraft door hun geld en goederen af te nemen en ze op te sluiten in de gevangenis. De staat zal worden gefragmenteerd, redelijk grote gebieden zullen worden geannexeerd door andere landen, en de militaire macht van het land zal worden vernietigd.

So the war will last until one side wins. Any interim agreement should be viewed only as a temporary truce – a needed respite to regroup, to mobilize new resources and to find (i.e., to poach) additional allies.
To complete the picture of the situation, we only need Russia’s position. It is essential to understand what the Russian leadership wants to achieve, particularly the president, Vladimir Putin. We are talking about the key role that Putin plays in the organization of the Russian power structure. This system is not authoritarian, as many assert, but rather authoritative – meaning it is based not on legislative consolidation of autocracy but on the authority of the person who created the system and, as the head of it, makes it work effectively.
Dus de oorlog zal duren totdat één kant wint. [NB: Ishchenko zegt dus dat de huidige oorlog in de Ukraïnbe pas zal eindigen met de oerwinning van de VS over Rusland of de overwinning van Rusland over de VS  !]
Elke eventuele tussentijdse overeenkomst moet alleen worden beschouwd als een tijdelijke wapenstilstand - een nodig respijt om zich te hergroeperen, om nieuwe middelen te mobiliseren en nieuwe bondgenoten te vinden  (om leeg te zuigen).

Om het volledige beeld van de situatie te schetsen moeten we alleen nog de positie van Rusland te beschouwen.

Het is essentieel om te begrijpen wat de Russische leiders willen bereiken, in het bijzonder de president, Vladimir Poetin. We hebben het over de belangrijke rol die Poetin speelt in de organisatie van de Russische machtsstructuur. Dit systeem is niet autoritair, zoals velen beweren, maar eerder op gezag gebaseerd - wat betekent dat het niet is gegrondvest op de door  de wet toegekende macht aan de leider, maar op het gezag van de persoon die aan het hoofd staat en die zijn medewerkers zelf uit koos en die als het hoofd van deze groep er voor zorgt dat het effectief handelt.


During Putin’s 15 years in power, despite the difficult internal and external situation, he has tried to maximize the role of the government, the legislative assembly, and even the local authorities. These are entirely logical steps that should have given the system completeness, stability, and continuity. Because no politician can rule forever, political continuity, regardless of who comes to power, is the key to a stable system.
Unfortunately, fully autonomous control, namely the ability to function without the president’s oversight, hasn’t been achieved. Putin remains the key component of the system because the people put their trust in him personally. They have far less trust in the system, as represented by public authorities and individual agencies.

Tijdens Poetin’s 15 jaar aan de macht heeft hij , ondanks de moeilijke interne en externe situatie,  geprobeerd om de invloed van de overheid en van de wetgevende macht en zelfs de invloed van de lokale autoriteiten te maximaliseren. [Mogelijk bedoelt Ishchenko dat er o.a. macht is weggenomen bij oligarchen, en dat die is overgeheveld naar meer democratische instanties.]  Dit zijn heel logische stappen die het systeem stabiliteit en continuïteit en compleetheid  zouden moeten gegeven. Omdat geen politicus eeuwig kan regeren is politieke continuïteit essentieel om politieke stabiliteit te bereiken. Dat is altijd zo, ongeacht wie er aan de macht komt.
Helaas is volledige autonomie, namelijk het vermogen om te functioneren zonder toezicht van de president, niet bereikt. Poetin blijft de belangrijkste component van het systeem, omdat de mensen hun vertrouwen in hem persoonlijk stellen.  Ze hebben veel minder vertrouwen in het systeem, zoals dat wordt belichaamd door autoriteiten en  overheids instanties. 

Thus Putin’s opinions and political plans become the decisive factor in areas such as Russia’s foreign policy. If the phrase “without Putin, there is no Russia” is an exaggeration, then the phrase “what Putin wants, Russia also wants” reflects the situation quite accurately in my opinion.
First, let’s note that the man who for 15 years has carefully guided Russia to its revival has done so in conditions of U.S. hegemony in world politics along with significant opportunities for Washington to influence Russia’s internal politics. He had to understand the nature of the fight and his opponent. Otherwise, he wouldn’t have lasted so long.
Zo worden Putin’s  meningen en politieke plannen de doorslaggevende factor op terreinen als het buitenlands beleid van Rusland. De zinsnede "zonder Poetin is er geen Rusland" is een overdrijving,  maar de uitdrukking "wat Poetin wil, dat wil Rusland ook" weerspiegelt de situatie vrij nauwkeurig naar mijn mening.


Laten we om te beginnen vast stellen dat de man die 15 jaar lang Rusland zorgvuldig heeft geleid naar zijn wederopstanding, dit deed in een klimaat van Amerikaanse hegemonie in de wereldpolitiek, wat dan weer gepaard ging met aanzienlijke mogelijkheden voor Washington om de interne politiek van Rusland te beïnvloeden. Het moet wel zo zijn dat Putin zijn tegenstander doorziet, en dat hij de ware toedracht van de strijd begrijpt.  Anders zou hij het niet zo lang hebben volgehouden.


The level of confrontation that Russia allowed itself to get into with the United States grew very slowly and up to a certain point went unnoticed. For example, Russia did not react at all to the first attempt at a color revolution in the Ukraine in 2000-2002 (the Gongadze case,3 the Cassette Scandal,4 and the Ukraine without Kuchma protest5).
Russia took an opposing position but did not actively intervene in the coups that took place from November 2003 to January 2004 in Georgia and from November 2004 to January 2005 in the Ukraine. In 2008, in Ossetia and Abkhazia, Russia used its troops against Georgia, a U.S. ally. In 2012, in Syria, the Russian fleet demonstrated its readiness to confront the United States and its NATO allies.
Aanvankelijk ging Rusland nauwelijks tegen Amerika in. Rusland’s oppositie werd nauwelijks opgemerkt.  Maar langzamerhand begon Rusland zich ( bewust) steeds meer te verzetten tegen Amerika. Zo heeft Rusland bijvoorbeeld  helemaal niet gereageerd op de eerste poging tot een kleurenrevolutie in de Oekraïne in 2000-2002 (het geval Gongadze (3),  het cassette Schandaal (4)  en het protest ‘Oekraïne zonder Koetsjma’ (5).

Rusland verklaarde zich tegen de staatsgrepen die plaatsvonden van november 2003 tot januari 2004 in Georgië en van november 2004 tot januari 2005 in de Oekraïne,  maar Rusland kwam daar niet actief tussenbeiden.
In 2008  gebruikte Rusland zijn troepen in Ossetië en Abchazië,   tègen Georgië,  dat een bondgenoot van de VS is.  In 2012, in Syrië,  toonde de Russische vloot aan bereid te zijn de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten te confronteren [dus militair weerstand te bieden, in geval ze Syrië zouden aanvallen].


In 2013, Russia began taking economic measures against [Victor] Yanukovych’s regime, which contributed to his realization of the harmfulness of signing an association agreement [with the EU].
Moscow could not have saved the Ukraine from the coup because of the baseness, cowardice, and stupidity of the Ukraine’s leaders – not only Yanukovych but all of them without exception. After the armed coup in Kiev in February 2014, Russia entered into open confrontation with Washington. Before that, the conflicts were interspersed with improved relations, but at the beginning of 2014 relations between Russia and the United States deteriorated swiftly and almost immediately reached the point where war would have been declared automatically in the prenuclear era.

In 2013 begon Rusland met economische maatregelen tegen Victor Janoekovitsj’s regime te nemen, maatregelen die mee hielpen om hem te doen inzien hoe schadelijk het ondertekenen van een Associatie Overeenkomst met de EU zou zijn.
Moskou was niet in staat om de Oekraïne voor de staatsgreep te behoeden vanwege de laagheid, lafheid, en de domheid van de Oekraïense leiders - niet alleen Janoekovitsj maar allemaal zonder uitzondering.
Na de gewapende coup in Kiev in februari 2014 ging Rusland een openlijke confrontatie met Washington aan. Vóór die tijd werden conflicten afgewisseld met een weer opleven van de onderlinge verstandhouding, maar vanaf  het begin van 2014 verslechterden de betrekkingen tussen Rusland en de Verenigde Staten snel en bereikten vrijwel onmiddellijk het punt waar in vroeger tijden , toen er nog geen kernwapens waren,   automatisch de oorlog zou zijn verklaard.

Thus at any given time Putin engaged in precisely the level of confrontation with the United States that Russia could handle. If Russia isn’t limiting the level of confrontation now, it means Putin believes that, in the war of sanctions, the war of nerves, the information war, the civil war in the Ukraine, and the economic war, Russia can win.
This is the first important conclusion about what Putin wants and what he expects. He expects to win. And considering that he takes a meticulous approach and strives to anticipate any surprises, you can be sure that when the decision was made not to back down under pressure from the United States, but to respond, the Russian leadership had a double, if not a triple, guarantee of victory.
Dus altijd ging Poetin de confrontatie met de VS aan in de mate dat Rusland het zich – gezien haar eigen kracht --  kon permitteren.  [Ishchenko trekt daaruit de volgende conclusie:]
Als Rusland nu zonder enige reserve de confrontaite kiest, dan wil dat dus zeggen dat Putin van mening is dat Rusland de strijd kan winnen. De veelomvattende ‘oorlog’ van sancties, van bluf en poker, de informatie-oorlog, de economische oorlog en de burgeroorlog in de Oekraïne.

Dit is de eerste belangrijke conclusie over wat Poetin wil en wat hij verwacht. Hij verwacht om te winnen. En gezien het feit dat hij een zorgvuldige werkwijze heeft en altijd ernaar streeft om eventuele verrassingen te anticiperen,  kunt U er zeker van zijn dat toen de Russiche leiders de beslissing namen om niet buigen voor de druk van de Verenigde Staten maar om te reageren, dat ze toen heel zeker waren dat ze de strijd konden winnen.


I would like to point out that the decision to enter into a conflict with Washington was not made in 2014, nor was it made in 2013. The war of August 8, 2008, was a challenge that the United States could not leave unpunished. After that, every further stage of the confrontation only raised the stakes. From 2008 to 2010, the United States’ capability – not just military or economic but its overall capability – has declined, whereas Russia’s has improved significantly. So the main objective was to raise the stakes slowly rather than in explosive fashion. In other words, an open confrontation in which all pretences are dropped and everyone understands that a war is going on had to be delayed as long as possible. But it would have been even better to avoid it altogether.
Ik wil er graag op wijzen dat de beslissing om een conflict met Washington aan te gaan niet werd genomen in 2014, noch in 2013. De oorlog van 8 augustus 2008 [tegen Georgië], was een uitdaging die de Verenigde Staten niet ongestraft konden laten. Daarna kwam er bij elke verdere fase van de confrontatie steeds meer op het spel te staan. Vanaf 2008 tot 2010 is de macht van de Verenigde Staten - niet alleen haar militaire of economische macht -  gedaald, terwijl Rusland’s macht  aanzienlijk is verbeterd. Dus het  belangrijkste doel [voor Rusland] was om haar verzet tegen de VS zo onopvallend mogelijk te houden. [ Dit is vrij vertaald. Betere vertaling misschien wenselijk] . Met andere woorden, een open confrontatie waarin men alle pretenties van vriendschappelijkheid laat vallen en iedereen begrijpt dat er een oorlog gaande is moest men zo lang mogelijk uit stellen. Maar het zou nog beter zijn geweest als oorlog helemaal vermeden kon worden.


With every passing year, the United States became weaker while Russia became stronger. This process was natural and impossible to arrest, and we could have projected with a high degree of certainty that by 2020 to 2025, without any confrontation, the period of U.S. hegemony would have ended, and the United States would then be best advised to think about not how to rule the world, but how to stave off its own precipitous internal decline.
Met elk jaar dat  voorbij ging, werden de Verenigde Staten zwakker en Rusland sterker. Dit was een natuurlijk proces en niet te stoppen, en we konden met een hoge mate van zekerheid voorspellen dat – als er geen oorlog zou plaatsvinden -  rond 2020-2025 de periode van de Amerikaanse hegemonie zou zijn afgelopen, en de Verenigde Staten zouden zich dan beter bezig houden met de vraag hoe ze haar aftakeling konden voorkomen, dan zich zorgen te maken over hoe ze de wereld moeten regeren.


Thus Putin’s second desire is clear: to keep the peace or the appearance of peace as long as possible. Peace is advantageous for Russia because in conditions of peace, without enormous expense, it obtains the same political result but in a much better geopolitical situation. That is why Russia continually extends the olive branch. Just as the Kiev junta will collapse in conditions of peace in Donbass, in conditions of world peace, the military-industrial complex and the global financial system created by the United States are doomed to self-destruct. In this way, Russia’s actions are aptly described by Sun Tzu’s maxim “The greatest victory is that which requires no battle.”
Nu is Poetin’s tweede streven duidelijk: om de vrede of de schijn van vrede zo lang mogelijk te behouden. Vrede is voordelig voor Rusland omdat het in omstandigheden van vrede hetzelfde politieke resultaat kan bereiken, zonder enorme kosten en in een veel betere geopolitieke situatie. Dat is de reden waarom Rusland  voortdurend de olijftak aan biedt.
Zoals de junta in Kiev zal instorten als het vrede zou worden in Donbass, zo zijn in omstandigheden van  wereldvrede het militair-industrieel complex en het mondiale financiële systeem dat door de Verenigde Staten is gecreëerd,  gedoemd tot zelfvernietiging. Zo bezien wordt de werkwijze  van Rusland treffend beschreven in  Sun Tzu's zegswijze "De grootste overwinning is die waarvoor geen strijd nodig is."


It is clear that Washington is not run by idiots, no matter what is said on Russian talk shows or written on blogs. The United States understands precisely the situation it is in. Moreover, they also understand that Russia has no plans to destroy them and is really prepared to cooperate as an equal. Even so, because of the political and socioeconomic situation in the United States, such cooperation is not acceptable to them. An economic collapse and a social explosion are likely to occur before Washington (even with the support of Moscow and Beijing) has time to introduce the necessary reforms, especially when we consider that the EU will have to undergo reform at the same time. Moreover, the political elite who have emerged in the United States in the past 25 years have become accustomed to their status as the owners of the world. They sincerely don’t understand how anyone can challenge them.

Het is duidelijk dat Washington niet wordt gerund door idioten, wat  er ook gezegd wordt in Russische talkshows of geschreven op blogs. De VS begrijpen goed in welke situatie ze zich bevinden. Bovendien begrijpen ze ook dat Rusland niet van plan plan is om hen te vernietigen en echt bereid is om samen te werken als een gelijke. En toch is, vanwege de politieke en sociaal-economische situatie in de Verenigde Staten, een dergelijke samenwerking voor hen onaanvaardbaar. Het is waarschijnlijk dat de VS  economisch in stort en dat er grote sociale onrust komt vòòr dat Washington de tijd heeft om de nodige hervormingen door te voeren, zelfs als ze daarin gesteund wordt door Moskou en Beijing. Zeker als we bedenken dat de EU in diezelfde periode zal moeten worden hervormd. Bovendien is de politieke elite die de afgelopen 25 jaar ​​in de Verenigde Staten is ontstaan gewend geraakt aan hun status als de eigenaren van de wereld. Zij begrijpen echt niet dat iemand zich tegen hen durft te verzetten.
  
For the ruling elite in the United States (not so much the business class but the government bureaucracy), to go from being a country that decides of the fate of inferior peoples to one that negotiates with them on an equal footing is intolerable. It is probably tantamount to offering Gladstone or Disraeli the post of prime minister of the Zulu Kingdom under Cetshwayo kaMpande. And so, unlike Russia, which needs peace to develop, the United States regards war as vital.

Voor de heersende elite van de Verenigde Staten (niet de zaken-elite maar de overheidsbureaucratie) is het onverdraaglijk om te moeten veranderen van een land dat beslist over het lot van inferieure volkeren naar een situatie waarin men op basis van gelijkheid moet onderhandelen met die volkeren.  Het is waarschijnlijk vergelijkbaar met het aanbieden aan Gladstone of Disraeli van de post van minister-president van het Zulu Koninkrijk onder Cetshwayo. En dus ziet de VS een oorlog als ‘van vitaal belang’. Dit in tegenstelling tot Rusland, dat baat heeft bij vrede om zich verder te kunnen ontwikkelen.
  
In principle, any war is a struggle for resources. Typically, the winner is the one that has more resources and can ultimately mobilize more troops and build more tanks, ships, and planes. Even so, sometimes those who are strategically disadvantaged can turn the situation around with a tactical victory on the battlefield. Examples include the wars of Alexander the Great and Frederick the Great, as well as Hitler’s campaign of 1939-1940.

In principe is elke oorlog is een strijd om grondstoffen en middelen. De winnaar is altijd degene die meer middelen heeft en uiteindelijk meer troepen op de been kan brengen en meer tanks, schepen en vliegtuigen kan bouwen. Maar soms kan degene die strategisch in het nadeel is de situatie omkeren door een tactische overwinning op het slagveld. Voorbeelden hiervan zijn o.a. de oorlogen van Alexander de Grote en Frederik de Grote, evenals Hitlers campagne van 1939-1940.

Nuclear powers cannot confront each other directly. Therefore, their resource base is of paramount importance. That is exactly why Russia and the United States have been in a desperate competition for allies over the past year. Russia has won this competition. The United States can count only the EU, Canada, Australia, and Japan as allies (and not always unconditionally so), but Russia has managed to mobilize support from the BRICS, to gain a firm foothold in Latin America, and to begin displacing the United States in Asia and North Africa.

Kernmachten kunnen niet rechtstreeks met elkaar in gevecht gaan.
Daarom zijn hun hulpbronnen  van het allergrootste belang. Dat is precies de reden waarom Rusland en de Verenigde Staten in het afgelopen jaar een wanhopige strijd om bondgenoten voerden. Rusland heeft deze wedstrijd gewonnen. De Verenigde Staten kunnen alleen de EU, Canada, Australië en Japan als bondgenoten beschouwen, en niet altijd als onvoorwaardelijke bondgenoot.  Maar Rusland is erin geslaagd om steun te mobiliseren van de BRICS-landen, om een ​​stevige positie in Latijns-Amerika te krijgen, en begint in Azië en Noord-Afrika de rol  van de Verenigde Staten over te nemen.

Of course, it’s not patently obvious, but if we consider the results of votes at the UN, assuming that a lack of official support for the United States means dissent and thus support for Russia, it turns out that the countries aligned with Russia together control about 60% of the world’s GDP, have more than two-thirds of its population, and cover more than three-quarters of its surface. Thus Russia has been able to mobilize more resources.
In this regard, the United States had two tactical options. The first seemed to have great potential and was employed by it from the early days of the Ukrainian crisis.

Het is natuurlijk een beetje natte-vinger werk, maar als we kijken naar de resultaten van de stemmen bij de VN en er van uit gaan dat een gebrek aan officiële steun voor de Verenigde Staten betekent dat men een afwijkende mening heeft en dus in feite Rusland steunt, dan blijkt dat de landen die an de kant van Rusland staan samen ongeveer 60% van het BBP van de wereld controleren, dat ze meer dan tweederde van de wereldbevolking uit maken , en meer dan driekwart van het aard-oppervlak. Dus kun je zeggen dat Rusland in staat was om meer middelen en grondstoffen aan zich te binden.

De Verenigde Staten hadden hier de keuze uit twee tactische mogelijkheden. De eerste leek veelbelovend en werd toegepast in de eerste dagen van de Oekraïense crisis.

It was an attempt to force Russia to choose between a bad situation and an even worse one. Russia would be compelled to accept a Nazi state on its borders and therefore a dramatic loss of international authority and of the trust and support of its allies, and after a short time would become vulnerable to internal and external pro-U.S. forces, with no chance of survival. Or else it could send its army into the Ukraine, sweep out the junta before it got organized, and restore the legitimate government of Yanukovych. That, however, would have brought an accusation of aggression against an independent state and of suppression of the people’s revolution. Such a situation would have resulted in a high degree of disapproval on the part of Ukrainians and the need to constantly expend significant military, political, economic, and diplomatic resources to maintain a puppet regime in Kiev, because no other government would have been possible under such conditions.

Het was een poging om Rusland dwingen om te kiezen tussen een slechte situatie en een nog slechtere. [ Een catch 22 situatie]. Rusland zou worden gedwongen om een ​​nazi-staat te aanvaarden aan zijn grenzen en daarmee een dramatisch verlies van internationale autoriteit [Rusland zou als looser te boek staan] en het vertrouwen en de steun van zijn bondgenoten verliezen, en het zou al snel belaagd worden – zowel intern als extern- door  pro-VS  krachten. Rusland zou geen kans maken om dat als soeverein land te overleven.
Òf Rusland kon zijn leger de Oekraïne in sturen, de junta verdrijven vóór die zich stevig had genesteld en  de legitieme regering van Janoekovitsj herstellen.  Dat zou echter een beschuldiging van agressie tegen een onafhankelijke staat hebben opgeleverd, en van de onderdrukking van een volksrevolutie. Een dergelijke situatie zou hebben geleid tot een hoge mate van afkeuring van de kant van de Oekraïners en de noodzaak om voortdurend een aanzienlijke militaire, politieke, economische en diplomatieke inspanningen te leveren om een ​​marionettenregering in Kiev te houden, omdat er onder zulke omstandigheden geen andere regering  mogelijk zou zijn.
  
Russia avoided that dilemma. There was no direct invasion. It is Donbass that is fighting Kiev. It is the Americans who have to devote scarce resources to the doomed puppet regime in Kiev, while Russia can remain on the sidelines making peace proposals.
So now the United States is employing the second option. It’s as old as the hills. That which cannot be held, and will be taken by the enemy, must be damaged as much as possible so that the enemy’s victory is more costly than defeat, as all its resources are used to reconstruct the destroyed territory. The United States has therefore ceased to assist the Ukraine with anything more than political rhetoric while encouraging Kiev to spread civil war throughout the country.

Rusland vermeed dat dilemma. Er was geen directe invasie. Het is Donbass dat vecht met Kiev. Het zijn de Amerikanen die schaarse middelen moeten besteden aan de marionettenregering in Kiev, een regering zonder toekomst, terwijl Rusland aan de zijlijn kan blijven en vredesvoorstellen kan doen.
Dus nu past de Verenigde Staten een plan B toe. Dat is zo oud als de wereld: Dat wat je niet kan behouden en door de vijand zal worden ingenomen, moet zo veel mogelijk worden kapot gemaakt, zodat de overwinning voor de vijand duurder is dan een nederlaag, omdat al haar middelen moeten worden gebruikt om het vernietigde grondgebied weer op te bouwen. De Verenigde Staten hebben daarom besloten om de Oekraïne niet meer te helpen behalve dan met met politieke retoriek, terwijl het Kiev aanmoedigt om een burgeroorlog in het hele land te voeren.

The Ukrainian land must burn, not only in Donetsk and Lugansk but also in Kiev and Lvov. The task is simple: to destroy the social infrastructure as much as possible and to leave the population at the very edge of survival. Then the population of the Ukraine will consist of millions of starving, desperate and heavily armed people who will kill one another for food. The only way to stop this bloodbath would be massive international military intervention in the Ukraine (the militia on its own will not be sufficient) and massive injections of funds to feed the population and to reconstruct the economy until the Ukraine can begin to feed itself.

De Oekraïene moet branden, niet alleen in Donetsk en Lugansk, maar ook in Kiev en Lvov. De taak is simpel: vernietig de sociale infrastructuur zo veel mogelijk en breng de bevolking aan de rand van de afgrond. Dan zal de bevolking van de Oekraïne bestaan ​​uit miljoenen hongerende, wanhopige en zwaar bewapende mensen die elkaar voor voedsel zullen doden. De enige manier om dit bloedbad te stoppen zou een massale internationale militaire interventie zijn in de Oekraïne (de militie op zichzelf zal dit niet kunnen) en massale injecties van fondsen om de bevolking te voeden en om de economie te reconstrueren tot de Oekraïne weer kan beginnen om zichzelf te voeden.
  
It is clear that all these costs would fall on Russia. Putin correctly believes that not only the budget, but also public resources in general, including the military, would in this case be overstretched and possibly insufficient. Therefore, the objective is not to allow the Ukraine to explode before the militia can bring the situation under control. It is crucial to minimize casualties and destruction and to salvage as much of the economy as possible and the infrastructure of the large cities so that the population somehow survives and then the Ukrainians themselves will take care of the Nazi thugs.

Het is duidelijk dat al deze kosten voor Rusland’s rekening  zouden komen. Poetin heeft gelijk als hij zegt dat  niet alleen de staatsbegroting, maar alle bronnen van hulp, met inbegrip van het leger, in dit geval overbelast zullen worden en wellicht ontoereikend zullen zijn.  Daarom is het doel om de Oekraïne niet  te laten  ontploffen voordat de militie de situatie onder controle kan brengen. Het is cruciaal om het aantal slachtoffers en de vernietiging te minimaliseren en om zoveel als mogelijk van de economie en de infrastructuur van de grote steden te redden, zodat de bevolking op een of andere manier overleeft en dan zullen de Oekraïners zelf met de nazi-misdadigers in het reine komen.
  
At this point an ally appears for Putin in the form of the EU. Because the United States always tried to use European resources in its struggle with Russia, the EU, which was already weakened, reaches the point of exhaustion and has to deal with its own long-festering problems.
If Europe now has on its eastern border a completely destroyed Ukraine, from which millions of armed people will flee not only to Russia but also to the EU, taking with them delightful pastimes such as drug trafficking, gunrunning, and terrorism, the EU will not survive. The people’s republics of Novorossiya will serve as a buffer for Russia, however.

Als het zo ver is zal de EU als een bondgenoot van Poetin gaan optreden. Omdat de Verenigde Staten altijd hebben geprobeerd om Europa te laten opdraaien voor de kosten van de strijd met Rusland [de invoer boycot treft Europa, niet Amerika] bereikt het reeds verzwakte Europa het punt van uitputting en zal de EU moeten kiezen voor het oplossen van haar eigen, reeds lang voortwoekerende problemen.
Als Europa nu aan haar oostgrens een volledig verwoest Oekraïne krijgt, van waar miljoenen gewapende mensen zullen vluchten - niet alleen naar Rusland maar ook naar de EU -  met medeneming van leuke hobby's zoals drugshandel, wapensmokkelarij, en terrorisme, dan zal de EU dat niet overleven. Maar Rusland zal er minder last van hebben omdat de Republieken van Novorussia als buffer zullen fungeren.
  
Europe cannot confront the United States, but it is deathly afraid of a destroyed Ukraine. Therefore, for the first time in the conflict, Hollande and Merkel are not just trying to sabotage the U.S. demands (by imposing sanctions but not going too far), but they are also undertaking limited independent action with the aim of achieving a compromise – maybe not peace but at least a truce in the Ukraine.
If the Ukraine catches fire, it will burn quickly, and if the EU has become an unreliable partner that is ready if not to move into Russia’s camp then at least to take a neutral position, Washington, faithful to its strategy, would be obliged to set fire to Europe.

Europa kan niet tegen de Verenigde Staten in gaan, maar het is doodsbang voor een verwoest Oekraïne. Daarom proberen Hollande en Merkel voor de eerste keer tijdens dit conflict  om de Amerikaanse eisen te saboteren (door wel met sancties in te stemmen, maar daarin niet te ver te gaan)  maar ondernemen ook op beperkte schaal actie (los van de VS) met als doel  om een compromis  te bereiken in de Oekraïne -- misschien geen vrede, maar wel op  zijn minst een wapenstilstand.
Als de Oekraïne in brand schiet , zal het snel verbranden. En als de EU tot een onbetrouwbare partner is geworden die misschien bereid is om naar het kamp van Rusland over te stappen, of op zijn minst bereid is om een neutrale positie in te nemen, dan zou Washington zich verplicht kunnen zien - trouw blijvend aan haar strategie --  om ook Europa in brand te steken.
  
It is clear that a series of civil and interstate wars on a continent packed with all sorts of weapons, where more than half a billion people live, is far worse than a civil war in the Ukraine. The Atlantic separates the United States from Europe. Even Britain could hope to sit it out across the Channel. But Russia and the EU share a very long [sic] border.

Het is duidelijk dat een reeks van burgeroorlogen en oorlogen tussen landen op een continent vol met allerlei wapens, waar meer dan een half miljard mensen leven, veel erger is dan een burgeroorlog in de Oekraïne. De Atlantische Oceaan scheidt van de Verenigde Staten van Europa. Zelfs Groot-Brittannië zou kunnen hopen  er zonder kleerscheuren vanaf te komen, aan de overkant van het Kanaal. Maar Rusland en de EU delen een zeer lange (sic) grens.

It is not at all in Russia’s interests to have a conflagration stretching from the Atlantic to the Carpathian Mountains when the territory from the Carpathians to the Dnieper is still smoldering. Therefore, Putin’s other objective is, to the extent possible, to prevent the most negative effects of a conflagration in the Ukraine and a conflagration in Europe. Because it is impossible to completely prevent such an outcome (if the United States wants to ignite the fire, it will), it is necessary to be able to extinguish it quickly to save what is most valuable.

Een grote vuurzee die zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan naar de Karpaten [van Polen tot Roemenië] is helemaal niet in het belang van Rusland wanneer het grondgebied van de Karpaten tot de Dnjepr [ de Zuidelijke Oekraïne]  nog steeds smeulende is.
Daarom is Poetin’s andere doelstelling, voor zover mogelijk, om de meest negatieve effecten van een brand in de Oekraïne en een vuurzee in Europa te voorkomen.
Omdat het onmogelijk is om zoiets volledig te voorkomen ( als de Verenigde Staten de brand wil aansteken, dan doet ze dat ), is het nodig om snel te kunnen blussen om te redden wat het meest waardevol is.

Thus, to protect Russia’s legitimate interests, Putin considers peace to be of vital importance, because it is peace that will make it possible to achieve this goal with maximum effect at minimum cost. But because peace is no longer possible, and the truces are becoming more theoretical and fragile, Putin needs the war to end as quickly as possible.

Dus, om de wettige belangen van Rusland te beschermen beschouwt Poetin vrede als een vitaal belang, want het is Vrede die het mogelijk zal maken het doel [de veiligheid en het overleven van Rusland] met een maximaal resultaat tegen minimale kosten, te bereiken. Maar omdat Vrede niet langer haalbaar is, en de wapenstilstanden steeds theoretischer en breekbaarder worden, moet Poetin de oorlog zo snel mogelijk beëindigen.

But I do want to stress that if a compromise could have been reached a year ago on the most favorable terms for the West (Russia would have still obtained its goals, but later – a minor concession), it is no longer possible, and the conditions are progressively worsening. Ostensibly, the situation remains the same; peace on almost any conditions is still beneficial for Russia. Only one thing has changed, but it is of the utmost importance: public opinion. Russian society longs for victory and retribution. As I pointed out above, Russian power is authoritative, rather than authoritarian; therefore, public opinion matters in Russia, in contrast to the “traditional democracies.”

Maar ik wil wel benadrukken dat als er een jaar geleden een compromis had kunnen worden bereikt,  op de meest gunstige voorwaarden voor het Westen – wat nu niet meer mogelijk is, en de kansen worden steeds kleiner --  dat Rusland dan nog steeds haar doelstellingen had kunnen bereiken, maar dan wel later, wat slechts  een kleine concessie zou zijn geweest.
[Hoe zou dat compromis er dan uit zien? De VS/Kiev weigerde te praten.   In welke maand situeert hij ‘een jaar geleden’ ? Vòòr 20 febr 2014?  ]
Ogenschijnlijk blijft de situatie hetzelfde. Vrede, wat de voorwaarden ook zouden zijn,  blijft nog steeds in het voordeel van Rusland. Maar er is  één ding veranderd: de publieke opinie. En die is van groot belang.
De Russische samenleving verlangt naar een overwinning en naar vergelding. Zoals ik reeds heb opgemerkt, is de Russische macht gebaseerd op gezag, op geloof in de leider,  en niet op de formele positie als leider; Daarom telt de publieke opinie in Rusland flink mee, anders dan in de "traditionele democratieën."
  
Putin can maintain his role as the linchpin of the system only as long as he has the support of the majority of the population. If he loses this support, because no figures of his stature have emerged from Russia’s political elite, the system will lose its stability. But power can maintain its authority only as long as it successfully embodies the wishes of the masses. Thus the defeat of Nazism in the Ukraine, even if it is diplomatic, must be clear and indisputable – only under such conditions is a Russian compromise possible.
Poetin kan zijn rol als spil van het systeem alleen volhouden zolang hij de steun van de meerderheid van de bevolking heeft. Als hij deze steun verliest zal het systeem zijn stabiliteit verliezen, omdat er nog geen mensen van Putin’s statuur zijn opgestaan [tot nu toe] in de politieke elite van Rusland. Maar macht [Putin] kan zijn gezag slechts handhaven zolang het er in slaagt  de wensen van de massa van het volk te representeren. Dus de nederlaag van het Nazisme in de Oekraïne, ook al is het een diplomatieke nederlaag, die moet duidelijk en onbetwistbaar zijn . Alleen onder dergelijke omstandigheden is een Russisch compromis mogelijk.
[ Het Russische volk betreurt 27 miljoen doden als gevolg van de strijd tegen Nazi-Duitsland. Voor de Russen is alleen een leider die de Nazi’s in de Oekraïne zal verslaan aanvaaardbaar. ]

Thus, regardless of Putin’s wishes and Russia’s interests, given the overall balance of power, as well as the protagonists’ priorities and capabilities, a war that should have ended last year within the borders of the Ukraine will almost certainly spill over into Europe. One can only guess who will be more effective – the Americans with their gas can or the Russians with their fire extinguisher? But one thing is absolutely clear: the peace initiatives of the Russian leaders will be limited not by their wishes but their actual capabilities. It is futile to fight either the wishes of the people or the course of history; but when they coincide, the only thing a wise politician can do is to understand the wishes of the people and the direction of the historical process and try to support it at all costs.

Dus, ongeacht Poetin’s  wensen [=vrede] en ongeacht de belangen van Rusland [=vrede], gezien de algehele balans van de macht [de volkswoede in Rusland bepaalt de speelruimte van een president], evenals prioriteiten en mogelijkheden van de protagonisten [Amerika’s besluit om hegemon te blijven],  zal de oorlog die vorig jaar had moeten worden beëindigd binnen de grenzen van de Oekraïne vrijwel zeker overslaan naar Europa.
Men kan alleen maar raden wie succesvoller zal zijn - de Amerikanen die het vuurtje op stoken of de Russen met hun brandblusser?
Maar één ding is absoluut duidelijk: de vredesinitiatieven van de Russische leiders zullen niet worden beperkt omdat ze geen vrede willen, maar omdat ze gedwongen worden door hun achterban. Het is zinloos om tegen de wil van het volk in te gaan. Of tegen de loop van de geschiedenis. Maar als de wil van het volk  en de loop van de geschiedenis samenvallen, dan is het enige dat een verstandig politicus kan doen is dit alles te begrijpen en te steunen met alle middelen.

The circumstances described above make it extremely unlikely that the proponents of an independent state of Novorossiya will see their wishes fulfilled. Given the scale of the coming conflagration, determining the fate of the Ukraine as a whole is not excessively complicated but, at the same time, it will not come cheap.
De hierboven beschreven omstandigheden maken het zeer onwaarschijnlijk dat de voorstanders van een onafhankelijke staat Novorussia hun wensen vervuld zien worden. Gezien de omvang van de vernietigende strijd die nog gaat komen is het niet moeilijk om het lot van de Oekraïne te voorspellen en er zal veel schade worden aangericht. [ betere vertaling gewenst]

It is only logical that the Russian people should ask: if Russians, whom we rescued from the Nazis, live in Novorossiya, why do they have to live in a separate state? If they want to live in a separate state, why should Russia rebuild their cities and factories? To these questions there is only one reasonable answer: Novorossiya should become part of Russia (especially since it has enough fighters, although the governing class is problematic). Well, if part of the Ukraine can join Russia, why not all of it? Especially as in all likelihood by the time this question is on the agenda, the European Union will no longer be an alternative to the Eurasian Union [for the Ukraine].

Het is niet meer dan logisch dat het Russische volk zich [na de oorlog] af vraagt:  als er Russen in Novorussia wonen die we gered hebben van de nazi's [Yarosh c.s.] , waarom moeten ze dan in een aparte staat te leven? Als ze in een aparte staat willen leven, waarom moet Rusland dan de wederopbouw van hun steden en fabrieken betalen? Op deze vragen is er maar één redelijk antwoord: Novorusssia moet een deel van Rusland worden (vooral omdat het genoeg strijders heeft, hoewel de regerende klasse  problematisch is). [Deze laatste zin tussen haakjes begrijp ik niet].
 Nou, als een deel van de Oekraïne lid kan worden van Rusland, waarom dan niet de hele Oekraïne? Vooral omdat naar alle waarschijnlijkheid tegen de tijd dat deze kwestie op de agenda staat,  de Europese Unie niet langer als een alternatief voor de Euraziatische Unie zal bestaan ( om bij aan te sluiten).

Consequently, the decision to rejoin Russia will be made by a united federated Ukraine and not by some entity without a clear status. I think that it is premature to redraw the political map. Most likely the conflict in the Ukraine will be concluded by the end of the year. But if the United States manages to extend the conflict to the EU (and it will try), the final resolution of territorial issues will take at least a couple of years and maybe more.
In any situation we benefit from peace. In conditions of peace, as Russia’s resource base grows, as new allies (former partners of the United States) go over to its side, and as Washington becomes progressively marginalized, territorial restructuring will become far simpler and temporarily less significant, especially for those being restructured.

En dus zal de beslissing om zich bij Rusland te voegen worden genomen door een Oekraïne dat uit een federatie bestaat, en niet door een entiteit zonder een duidelijk statuut. Ik denk dat het te vroeg is om de politieke kaart opnieuw te tekenen. Waarschijnlijk zal het conflict in de Oekraïne tegen het einde van het jaar 2015 worden afgerond. Maar als de Verenigde Staten erin slagen om het conflict naar de EU uit te breiden (en dat zullen ze proberen), zal de uiteindelijke oplossing van de kwestie (en de toekomst van de Oekraïne als land) op zijn minst een paar jaar en misschien wel langer duren.
In elk mogelijk scenario hebben we baat bij vrede.
Zolang het vrede blijft zal Rusland sterker worden, omdat  nieuwe bondgenoten (ex-partners van de Verenigde Staten) over stappen naar haar kant, en omdat  Washington steeds meer gemarginaliseerd zal raken, en dan zal een territoriale herstructurering [Ishchenko bedoelt het aansluiten van de Oekraïne bij Rusland] veel eenvoudiger en tevens minder ingrijpend worden, vooral voor de mensen die daar wonen.

Notes:
1 Moscow street where the headquarters of the Presidential Administration of Russia is located.
2 Moscow square where Russia’s Ministry of Foreign Affairs is located.
3 Georgiy Gongadze was a Georgian-born Ukrainian journalist and film director who was kidnapped and murdered in 2000.
4 The Cassette Scandal erupted in 2000 with the release of audiotapes on which Leonid Kuchma allegedly discussed the need to silence Gongadze for reporting on high-level corruption.
5 As a result of the Cassette Scandal, a mass anti-Kuchma protest took place in the Ukraine in 2000-2001.

Opmerkingen:
1 De straat in Moskou waar het hoofdkwartier van de presidentiële administratie van Rusland ligt.
2 Het plein in Moskou waar het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken is gevestigd.
3 Georgiy Gongadze was een in Georgië geboren Oekraïense journalist en regisseur, die werd ontvoerd en vermoord in 2000.
4 Het Cassette schandaal brak ui in 2000 met de release van geluidsbanden waarop Leonid Koetsjma naar verluidt sprak over de noodzaak om Gongadze het zwijgen op te leggen omdat hij schreef over corruptie op hoog niveau.
5 Als gevolg van het Cassette Schandaal vond een massaal anti-Koetsjma protest plaats in de Oekraïne in 2000-2001.